قصه مستى

 آنکه دل خــــــــــواهد، درون کعبه و بتخانه نیست              آنچـــــه جان جوید، به دست صـــوفى بیگانه نیست

گفته هـــــاى فیلسوف و صوفى و درویش و شیخ              در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نیست

بــــــــا کــــه گویم راز دل را، از که جویم وصف یار               هر چه گویند، از زبـــــــــــان عاشـــق و دیوانه نیست

هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن              کانچه گویند، از زبــــــــــــــان بیهش و مستانه نیست

ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست               بــــى نصیب آن کس، که او را ره بر این پیمانه نیست

عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز  فراق                آنکـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نیست

حلقـــــه گیســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت                 غیر مستـــــــــــان، کس نداند غیر دام و دانه نیست

قصــــــــــــــــه مستى و رمز بیخودى و بیهشى                  عاشقـــــــــــان دانند کاین اسطوره و افسانه نیست

مى‏گُساران

عاشقـــــــان روى او را خانــه و کاشانه نیست          مرغ بال و پر شکسته، فکر باغ و لانه نیست

گـــــر اسیر روى اویى؛ نیست شو، پروانه شو           پاى‏بنـــد ملک هستى، در خور پروانه نیست

مى‏گســــاران را دل از عالم بریدن شیوه است           آنکه رنـــــگ و بوى دارد، لایق میخانه نیست

راه علم و عقل با دیوانگـــــــى از هم جداست           بسته این دانــــه‏ها و این دامها دیوانه نیست

مست شو، دیوانه شو، از خویشتن بیگانه شو            آشنا با دوست، راهش غیر این بیگانه نیست

طبیب عشق

 غـــــــــــم دل با که بگویم که مرا یارى نیست         جز تـــــــــو اى روحِ روان، هیچ مددکارى نیست

غم عشق تو به جان است و نگویم به کسى           که در این بــــــــادیه غمزده، غمخوارى نیست

راز دل را نتوانــــــــــــــــــم به کسـى بگشایم           که در این دیــــــــــــر مغان رازنگهدارى نیست

ساقى، از ساغـــــر لبـــــریز ز مـــى دم بـربند            که در این میکـــــده مى‏زده، هشیارى نیست

درد من، عشق تــــــو و بستر من؛ بستر مرگ           جز تواَم هیچ طبیببــــــى و پــــــرستارى نیست

لطف کن، لطف و گـــــــذر کن به سر بـــالینم              که به بیمــــــــــارى من جان تو، بیمارى نیست

قلـــــــــم ســـــرخ کشم بر ورق دفتر خویش              هان که در عشق من و حُسن تو، گفتارى نیست

خرقه تزویر

 مـــــــــــاییم و یکى خرقه تزویر و دگر هیچ         در دام ریـــــــــــا، بسته به زنجیر و دگر هیچ

خودبینى و خودخواهى و خودکامگى نفس        جان را چو روان کــــرده زمینگیر و دگر هیچ

در بـــــــــــــــارگه دوست، نبردیم و ندیدیم         جــــــــز نامه سربسته به تقصیر و دگر هیچ

بگزیده خــــــرابات و گسسته ز همـــه خلق       دل بستـــــــــه به پیشامد تقدیر و دگر هیچ

درویش کـــــه درویش‏صفت نیست، گشاید         بر خلق خــــــــــــــدا دیده تحقیر و دگر هیچ

صـــــــــوفى که صفاییش نباشد، ننهد سر          جز بر در مــــــــردِ  زر و شمشیر و دگر هیچ

عالِـــــــــــم که به اخلاص نیاراسته خود را          علمش به حجــابى شده تفسیر و دگر هیچ

عــــــــارف که ز عرفان کتبى چند فراخواند            بستــــه است به الفاظ و تعابیر و دگر هیچ

مژده دیدار

باد بهار مــــــــــــــــــــژده دیـــــدار یار داد        شــــــاید که جــان به مقدم باد بهار داد

بلبل به شـــــــــــاخ ســرو در آوازِ دل‏فریب       بـــــــــــــــــر دل نوید سرو قد گلعذار داد

ساقى به جام بـــاده، در آن عشوه و دلال       آرامشى به جـــــــــان مـــــــن بیقرار داد

در بوستان عشق، نشاید غمین نشست       باید که جان به دست  بتى مى‏گسار داد

شیرین زبان مــــــــن، گل بى‏خار بوستان        جــــــامى ز غم به خسرو، فرهاد وار داد

تا روى دوست دیــــــــد، دل جان‏گداز من         یک جـــــــــان نداد در ره او، صد هزار داد